هدف این تحقیق، بررسی شیوع و علل آسیب هـای زانو در فوتبالیست های حرفه ای مرد کشور ایران در لیگ برتر 85-84 بود. اطلاعات مربوط به آسیب های زانو با استفاده از پرسشنامه و از طریق مصاحبه با بازیکنان آسیب دیده (میانگین 23±5.6 سال، قد 1.76±0.54 متر، وزن 74.8±6.2 کیلوگرم) و پزشک تیم ها جمع آوری شد. نتایج تحقیق نشان داد که از بین 390 بازیکن حاضر در لیگ 43 نفر در ناحیه زانو دچار آسیب دیـدگی شدند. آسیب لیگامنت متقاطع قدامی، متداول ترین نوع آسیب بود. آسیب در پای برتر به طور معناداری بیشتر از پای غیربرتر بود (P=0.04). همچنین آسیب در نیمه دوم و در دقایق 90-76 مسابقات به طور معناداری بیشتر از دیگر زمان هـای بازی بود (P=0.002). آسیب های غیربرخوردای به طور معناداری از آسیب های برخوردی بیشتر بود (P=0.01). از نتایج این پژوهش مـی تـوان نتیجه گرفت که در مردان فوتبالیست حـرفه ای ایران آسیب هـای زانو بویژه آسیب لیگامنت متقاطع قدامی به نسبت زیاد بود. آسیب هـای بیشتر در پای برتر و بویژه در 15 دقیقه انتهایی بازی باید بیشتر مورد توجه دست اندرکاران امور پزشکی و بدنسازان تیم ها برای پیشگیری از آسیب ها قرار گیرد.

هدف از این تحقیق عبارت است از بررسی میزان شیوع و علل آسیب لیگامنت متقاطع قدامی (ACL) در فوتبالیست های حرفه ای حاضر در لیگ 84-85 کشور ایران. تمامی فوتبالیست های حرفه ای مرد حاضر در 15 تیم لیگ برتر کشور در این مطالعه بررسی شدند. از مجموع 390 بازیکن در لیگ برتر، 33 نفر (میانگین ± انحراف استاندارد: سن 22.7±2.5 سال، وزن 71.4±5.9 کیلوگرم، و میانگین قد 1.78±5.9 متر) از ناحیه لیگامنت متقاطع قدامی دچار آسیب شدند و به عنوان نمونه های تحقیق ارزیابی شدند. برای جمع آوری اطلاعات در این تحقیق از پرسش نامه گزارش آسیب اصلاح شده فولر و همکاران استفاده شد و فاکتورهایی همچون زمان آسیب، سازوکار آسیب، منطقه آسیب بررسی شدند. از آزمون کای اسکور برای آنالیز داده ها استفاده شد. نتایج این تحقیق نشان داد در بین 390 بازیکن در 15 تیم حاضر در لیگ برتر در مجموع 33 آسیب مشاهده شد. میزان وقوع آسیب در زمان مسابقه (75.8 درصد) به طور معناداری (P<0.05) بیشتر از زمان تمرین (24.2 درصد) بود. درصد بیشتری از آسیب ها در نیمه دوم بازی (56 درصد) اتفاق افتاد. در بازی های خارج خانه آسیب های بیشتری نسبت به بازی های داخل خانه مشاهده شد. در اواخر فصل (51.5 درصد) آسیب بیشتری نسبت به دیگر زمان ها مشاهده شد. درصد وقوع آسیب در پای برتر (66.7 درصد) به مراتب بیشتر از پای غیربرتر بود. میزان بروز آسیب با سازوکار غیر برخوردی (84.85 درصد) به طور معناداری (P<0.05) بیشتر از سازوکار برخوردی (15.15 درصد) بود. منطقه وسط زمین درصد بیشتر از آسیب ها را به خود اختصاص داد (76 درصد). همچنین، میزان بروز آسیب در پست هافبک (54.5 درصد) به طور معناداری بیشتر از پست دفاع (27.3 درصد) و حمله (15.1 درصد) و دروازه (3 درصد) بود (P<0.05). میزان آسیب های جدید (75.8 درصد) به طور معناداری بیشتر از آسیب های مجدد بود (P<0.05). بیشتر آسیب ها برای بهبودی به عمل جراحی (93.9 درصد) نیاز پیدا کردند. از مهم ترین نتایج این تحقیق، شیوع بالای آسیب لیگامنت متقاطع قدامی در فوتبالیست ها بود که با استفاده از داده های این تحقیق می توان گامی موثر در جهت کاهش و پیشگیری از این آسیب، در فوتبالیست های حرفه ای برداشت.

آسیب لیگامنت متقاطع قدامی از شایع ترین آسیب ها در بین ورزشکاران می باشد. به طوری که این لیگامنت حدود 80 درصد از کل جراحی های انجام شده بر لیگامنت های زانو را به خود اختصاص می دهد. هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر یک دوره بازتوانی بر گشتاور عضلانی، حس عمقی و دامنه حرکتی پس از عمل بازسازی لیگامنت متقاطع قدامی می باشد. تعداد 9 ورزشکار مرد (با میانگین سنی 28.77±5.2 سال) که تحت عمل جراحی بازسازی لیگامنت متقاطع قدامی به روش استفاده از گرافت همسترینگ قرار گرفته بودند، به عنوان نمونه تحقیق در نظر گرفته شدند. پس از انجام دوره فیزیوتراپی گشتاور عضلانی و حس عمقی با استفاده از دینامومتر ایزوکنیتیک بایودکس سیستم 3 و دامنه حرکتی با استفاده از گونیامتر دستی ارزیابی شدند. داده ها با استفاده از آزمون Paired Samples T test تجزیه و تحلیل شد. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که میانگین گشتاور بازکننده زانو در پای آسیب دیده بیماران به طور معناداری کمتر از پای سالم بود (P£0.05). تفاوت معناداری در دامنه حرکتی زانوی آسیب دیده و سالم بیماران مشاهده نشد (P³0.05). میزان خطای حس عمقی در پای آسیب دیده تنها یک بیمار بیشتر از پای سالم بود و بقیه بیماران اگرچه میزان خطای حس عمقی کمتری در زانوی آسیب دیده خود نسبت به زانوی سالم داشتند، اما تفاوت معناداری مشاهده نشد (P³0.05). از یافته های تحقیق حاضر می توان نتیجه گرفت که اگرچه میزان بازتوانی انجام شده بعد از عمل جراحی نتوانسته میزان قدرت در پای آسیب دیده را به حد پای سالم برساند، اما بازتوانی انجام شده توانسته است سبب بهبودی دامنه حرکتی و حس عمقی در مفصل زانو شده است.

کاهش قدرت عضلانی و حس عمقی از پیامدهای پارگی لیگامنت متقاطع قدامی است که بعد از عمل بازسازی همراه فرد باقی می ماند. این پژوهش با هدف مقایسه حس وضعیت مفصل و قدرت عضلانی مفصل زانو بین افراد آسیب دیده که دوره توان بخشی ورزشی را گذرانده اند و به فعالیت بازگشته اند، با افراد سالم انجام شد. 25 نفر از بازیکنان مرد بسکتبال (11 نفر با عمل بازسازی اتوگرفت و 14 نفر سالم) در این مطالعه شرکت کردند. حداکثر گشتاور فلکسوری و اکستنسوری زانو در سرعت های زاویه ای 60 و 180 درجه بر ثانیه و حس عمقی در زاویه 45 درجه در پای برتر و غیربرتر توسط دستگاه دینامومتر ایزوکنتیک اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون F و آزمون تی مستقل تحلیل شد. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که بین گروه آسیب دیده و سالم در حداکثر گشتاور فلکسوری و اکستنسوری در سرعت زاویه ای 60 درجه در ثانیه (483/0 p =) گشتاور فلکسوری در زاویه 180 درجه پای برتر و غیربرتر (371/0p =، 890/0 p =) و حس وضعیت مفصل پای برتر و غیربرتر (896/0 p =) تفاوت معنادار وجود نداشت، اما گشتاور اکستنسوری در زاویه 180 درجه هر دو پای برتر (034/0p =) و غیربرتر (043/0 p =) در گروه آسیب دیده کمتر از گروه سالم بود. از یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که بعد از انجام دادن کامل تمرین های بازتوانی، عواقب ناشی از عمل جراحی بهبود می یابد و احتمال آسیب مجدد در ورزشکاران کاهش می یابد.

آسیب لیگامنت متقاطع قدامی  (ACL)یکی از شایع ترین آسیب های زانو در فعالیت های ورزشی است که میزان شیوع آن با توجه به عامل جنسیت مورد بحث و بررسی است. در خصوص پتانسیل بروز آسیب ACL در بین زنان و مردان در کنار تفاوت های آناتومیکی و فیزیولوژیکی که در تحقیقات قبلی به آن اشاره شده است، نتایج مطالعات در بررسی تفاوت مکانیک حرکت زانو اختلاف نظر را نشان می دهد. هدف از انجام این تحقیق بررسی پتانسیل بروز آسیب ACL در بین مردان و زنان حین فرود آمدن با توجه به عملکرد کینماتیکی مفصل زانو بود. هشت مرد با میانگین قد: 179.18±7.47 وزن: 67.96±13.22 و سن: 21.50±1.41 و هشت زن دانشجوی تربیت بدنی و علوم ورزشی با میانگین قد: 162±3.19، وزن: 59.31±3.26 و سن: 21.00±1.30 به عنوان آزمودنی در این تحقیق شرکت کردند. اطلاعات مربوط به تغییرات وضعیت سه بعدی مفصل زانو حین اجرای حرکت فرود از زمان تماس پا با زمین تا رسیدن زانو به حداکثر فلکشن از سکویی که 40 سانتی متر از زمین فاصله داشت، جمع آوری شد. با توجه به اطلاعات مذکور پارامترهای زاویه و شتاب مفصل زانو در سه صفحه حرکتی و در دو لحظه تماس پا با زمین و رسیدن زانو به حداکثر فلکشن مورد بررسی قرار گرفت. از آزمون تی مستقل برای تعیین تفاوت جنسیت در عملکرد کینماتیکی مفصل زانو استفاده شد. زنان در مقایسه با مردان در لحظه تماس پا با زمین (%22) و رسیدن زانو به حداکثر فلکشن (%24) به طور معنی داری زاویه فلکشن زانوی کمتری نشان دادند. همچنین زنان شتاب زانوی بیشتری (%19) در صفحه ساجیتال در زمان رسیدن زانو به حداکثر فلکشن نسبت به مردان را به خود اختصاص دادند. کاهش فلکشن زانو در زنان هنگام فرود از نظر مکانیکی بازدارنده همسترینگ در مقابل نیروهای قدامی است و در نتیجه ACL را تحت استرس بیشتری قرار می دهد. در خصوص شتاب بیشتر مفصل زانو در زنان، با استفاده از قانون دوم نیوتن، مشاهده شتاب بیشتر در محور جلویی - عقبی در زانو را به بالاتر بودن اعمال نیروی وارد شده می توان مرتبط دانست. از این رو در شرایطی که در حرکت قدامی زانو نیروی بیشتری اعمال شود، به مکانیسم هایی همچون ACL  که نقش کنترل حرکت رو به جلو در زانو را دارند، فشار بیشتری وارد می شود. نتیجه گیری نهایی اینکه زنان در حرکت فرود آمدن الگوی حرکت زانوی متفاوتی دارند که افزایش بار بر تیگامنت متقاطع قدامی را موجب گردیده و پتانسیل آسیب بیشتر را فراهم می نماید.

مقدمه: پارگی لیگامنت متقاطع قدامی یکی از متداولترین آسیبها در فوتبالیستها می باشد، لذا هدف از تحقیق حاضر شناسایی تاثیر برخی ریسک فاکتورهای درونی وبرونی برمیزان شیوع آسیب لیگامنـت متقاطع قدامی فوتبالیستهای حرفه ای دنیا بود.مواد و روش ها: تعداد 100 فوتبالیست حرفه ای (سن 4.12±25.05 سال، قد 0.06±1.181 متر) از چند کشور دنیا که دچار آسیب لیگامنت متقاطع قدامی شده بودند، به عنوان نمونه های تحقیق درنظر گرفته شدند. اطلاعات مربوط به ریسک فاکتورهای درونی (پای برتر، قد، سن) و برونی (پست، بازیهای خانگی و خارج از خانه، زمانهای مختلف فصل، مسابقه و تمرین) ازطریق بررسی پرونده های پزشکی، مصاحبه باپزشک تیم و همچنین از دیتابیس های معتبر اینترنتی جمع آوری شد. برای آنالیز داده ها ازآزمون خی دو باسطح معناداری (P<0.05) استفاده شد.یافته ها: نتایج نشان داد که شیوع آسیب لیگامنت صلیبی قدامی بین پستهای مختلف بطور معناداری (P<0.05) متفاوت بود، بطوری که هافبکها بیشترین (%38)و دروازه بانها کمترین (%6) تعداد آسیب را داشتند. میزان وقوع آسیب در پای برتر (%52) بیشتر از پای غیربرتر (%48) بود، اما این تفاوت از لحاظ آماری معنادار نبود (P>0.05). بازیکنان با قد 1.79-1.83 متر بیشترین میزان آسیب (%26) و بازیکنان با قد 1.69-1.73 متر کمترین میزان آسیب (%13) را داشتند. بین 5 گروه قد موردنظر تفاوت معناداری یافت نشد (P>0.05). آسیبهای رخ داده در بازیهای خارج از خانه (%50.6) بطور غیرمعناداری (P>0.05) بیشتر از بازیهای خانگی (%49.4) بود. در اوایل فصل مسابقه این آسیب (%34) بطور معناداری (P<0.05) بیشتر از سایر زمانها بود. تفاوت بین سنین مختلف در رابطه با آسیب این لیگامنت معنادار بود (P<0.05)، بطوریکه بازیکنان در سن27-22 سالگی تعداد آسیب (%50) بیشتری را به خود اختصاص دادند و در سن 39-34 سال کمترین (%2) تعداد آسیب رخ داد. آسیبهای زمان مسابقه (%85) بطور معناداری بیشتر از زمان تمرین (%15) بود (P<0.05).نتیجه گیری: بازیکنان هافبک در سن 27-22 سال در اوایل فصل، بویژه در مسابقه در معرض آسیب لیگامنت متقاطع قدامی هستند. پای برتر، قد، بازی خانگی وخارج از خانه از نظر آماری بطور معناداری بر میزان شیوع این آسیب تاثیر نداشت. لذا مربی، بازیکنان و کادر پزشکی باید به این نکات مهم برای طراحی برنامه پیشگیری توجه کنند تا آسیب لیگامنت متقاطع قدامی کمتر شود.

مقدمه و اهداف: پارگی لیگامنت متقاطع قدامی یکی از آسیب های شایع در ورزشکاران می باشد و استفاده از بریس پروفیلاکتیک، به منظور کاهش وقوع یا کاهش شدت این آسیب می باشد. با این حال به نظر می رسد بریس قابلیت محدود کردن عملکرد ورزشکار را دارد. هدف تحقیق مرور مقالات در حیطه اثرات استفاده از بریس پروفیلاکتیک زانو بر متغیرهای بیومکانیکی و عوامل خطرزای بروز آسیب لیگامنت متقاطع قدامی است. مواد و روش ها: با جستجوی مقالات در پایگاه های اطلاعاتیSID، Elsevier، Sport Discus، Pub Med، Science Direct، Springer با کلیدواژه های مورد نظر، نهایتا 15 مقاله درباره تاثیر بریس بر متغیرهای بیومکانیکی موثر بر عملکرد ورزشی و 10 مقاله در مورد تاثیر بریس بر عوامل خطرزای بروز آسیب مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: بررسی تحقیقات در ورزشکاران بدون سابقه آسیب لیگامنت نشان داد که اغلب تحقیقات بیانگر اثر مثبت بریس برکاهش عوامل خطرزای بروز آسیب لیگامنت بوده و بریس را سبب محدودیت متغیرهای کینتیکی ندانسته اند؛ با این حال چهار تحقیق از شش تحقیق بیانگر اثر منفی بریس بر متغیرهای کینماتیکی می باشد. همچنین با بررسی تحقیقات در ورزشکاران با سابقه آسیب لیگامنت مشخص گردید که بریس سبب بهبود متغیرهای کینتیکی شده، ولی از دو تحقیق انجام شده یک تحقیق بیانگر اثر منفی بریس بر متغیرهای کینماتیکی بوده و از پنج تحقیق صورت گرفته سه تحقیق بیانگر اثر مثبت بریس بر کاهش عوامل خطرزای بروز آسیب و دو تحقیق، بی اثر بودن بریس را گزارش نمود. نتیجه گیری: می توان گفت که ورزشکاران بدون آسیب، می توانند از بریس به منظور کاهش خطر پارگی لیگامنت استفاده کنند. همچنین ورزشکاران متعاقب آسیب لیگامنت می توانند از اثرات مثبت بریس برای بهبود قدرت، توان و تعادل بهره ببرند؛ با این حال به طور قطع نمی توان گفت که بریس سبب کاهش احتمال آسیب مجدد این لیگامنت می شود.

سابقه و هدف: آسیب لیگامنت صلیبی قدامی (Anterior Cruciate Ligament; ACL) شایع ترین آسیب لیگامنتی زانو بوده و ضایعه آن منجر به تغییر کینماتیک راه رفتن می شود. برنامه های تمرینی نوروماسکولار همانند روش اغتشاش درمانی می تواند به آرامی کینماتیک راه رفتن بیماران با ضایعه لیگامنت صلیبی قدامی (ACLD) را اصلاح کند. هدف از انجام این مطالعه بررسی تاثیر پروتکل تعدیل شده اغتشاش درمانی بر کینماتیک راه رفتن افراد ACLD است.مواد و روش ها: در این مطالعه 10 مرد ورزشکار حرفه ای (45- 18 سال) که حداقل 6 ماه و حداکثر 2 سال از بروز ضایعه آنها گذشته بود، شرکت داده شدند. کینماتیک راه رفتن این بیماران در مفاصل هیپ، زانو و مچ، قبل و بعد از دریافت 10 جلسه تمرینات اغتشاشی به وسیله دستگاه الکتروگونیامتر ارزیابی شد. نمرات پرسشنامه های IKDC Subjective و Lysholm قبل و بعد از درمان نیز بررسی شدند.نتایج: یافته های مطالعه نشان دادند که نمرات پرسشنامه ها (P=0.02)، دامنه حرکتی مفصل هیپ (P=0.02)، حداکثر زاویه فلکشن مفصل هیپ (P=0.02) و زاویه مفصل هیپ در فاز stance (P=0.02) و حداکثر زاویه دورسی فلکشن مچ (P=0.03) در مقایسه با قبل از درمان افزایش قابل توجهی پیدا کردند.نتیجه گیری: احتمالا تمرینات اغتشاشی با ایجاد تاثیرات عصبی عضلانی و بهبود کنترل فید فوروارد سبب بهبود الگوهای جبرانی بیماران ACLD می شود. این افراد احتمالا با استفاده بیشتر از مفصل هیپ و ایجاد فلکشن بیشتر و نیز دامنه حرکتی بیشتر در این مفصل می توانند کنترل را به طور موثری از زانو دور کنند و به عهده مفصل هیپ بگذارند.